هو الرحمن...
قربته الی الله
الله اکبر
نماز را که اقامه میکنم...
ارام و زیر لب با مهربانم سخن میگویم...
وجودم از ارامش لبریز است....
به آیه عشق میرسم...
إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَإِیَّاکَ نَسْتَعِینُ
[ پروردگارا ! ] تنها تو را مى پرستیم وتنها از تو کمک مى خواهیم .(5)
آیه ارامش بخشم....
در اوج سختی ها کسی هست که بتوانم جسم و روح خسته ام را به او بسپارم...
کسی هست که بتوانم از او بخواهم....بخواهم که کمکم کند.....
اینها برای عاشقی ام کافیست....
بر خاک که می افتم....سجده که میکنم...
در گوش زمین عاشقانه زمزمه میکنم و صدایم در عرش میپیچد....
آه...پروردگارا...
وقتی بنده ام نماز میخواند انچنان گوش فرا میدهم که گویی همین یک بنده را دارم و او چنان غافل است که گویی صدها خدا دارد!!!
مهربان ترینم....
الرحمن الرحیم...انکه رحمتش بی اندازه است و مهربانی اش همیشگی..
سرم پایین است...اما به امید رحمتت دستانم را بالا اوردم...تا بدانی همیشه به لطفت ایمان دارم.....
زمزمه میکنم...الهم الرزقنا.....
خدایا....میدانی که بی تو نمیتوانم....نمیشود!
اکنون شکر میگویم پروردگارم را...
الحمدالله
اشهد و ان الله....
شهادت میدهم غیر از تو هیچ خدایی نیست...
شهادت میدهم محمد مصطفی ص بنده و پیام آورت است....
پروردگارا....
سرم از شرم و خجالت پایین است....
گنه کارم آخر....
ولی
سلام میدهم تا به برکت این سلام..
ببخشاییم....
السلام علیک....